جامعه سینما :محسن سلیمانی‌فاخر /در جامعه‌شناسی هنر، بررسی «رابطه میان هنر و جامعه» شامل دو رویکرد «بازتاب» و «شکل‌دهی» است که در این مجال به «تاثیرات جامعه بر هنر» نظر می‌شود. در این فرضیه، سینما آیینه جامعه است. با این حال در رویکرد بازتاب اگرچه قصد و هدف آگاهانه‌ای از جانب هنرمند برای انحراف از واقعیت وجود ندارد، اما محدودیت‌های ذاتی گاهی موجب تحریف می‌شود. از سویی با نگاهی جامعه‌شناختی می‌توان در جستجوی یافتن ویژگی‌هایی مشترک در فیلم و «ساختار اجتماعی» اقدام کرد. با این نگاه، به نظر می‌رسد فیلمسازان در جشنواره فجر سال ۹۹، به انعکاس جامعه گام برداشته‌اند که نگرش‌های مذهبی، مسایل جنسی، نابرابری طبقاتی و قشربندی‌ها، اخلاقیات و … را می‌توان با مطالعه فیلم‌ها دریافت. آی.سی جاروی معتقد است «برای نفوذ به درون پوسته یک جامعه به غیر از کار میدانی مردم‌شناختی، هیچ‌چیز با دیدن فیلم‌هایی که برای بازار داخلی یک جامعه ساخته شده‌اند، قابل مقایسه نیست.»...

اندیشیدن و تفکر ،یکی از تجارب و رویکرهای انسان امروزی است. گرایش به کمدی را می توان راهبردی برای مواجهه و برابری با جهان جدید تعبیر و تفسیرکرد که در بستر تدریجی می تواند در آثار فاخر به تکامل و تعالی برسد ، هر چند که در حال حاضر ژانر کمدی به نازلترین سطح خود رسیده است و نه تنها جرعه ای از تفکر در آنان یافت نمی شود ،بلکه اصل و بنیاد سینما را تهدید کرده اند اما با این حال اگر گرایش مردم به ژانر کمدی را بتوان به سطحی شدن انسان امروزی مرتبط دانست ،از آن سو می توان به تعمیق شدن آنها خوش بین بود چراکه مخاطب می تواند بین کنش ها و ابعاد جدی و غیر جدی زندگی نسبت منطقی برقرار کنند و کارکردهای مثبت و عقلانی را برای خویشتن برداشت کند ،از این رو بین «خندیدن و اندیشیدن» می توان نسبت معنا داری به وجو د اورد....

به تعبیر مارکس آنچه ما را می‌سازد «آگاهی اجتماعی» نیست بلکه «هستی اجتماعی» ماست .هستی ایی که امروز از یک سطحی نگری ،فرد گرایی ومنفعت گرایی جان می گیرد و هر کس به دنبال کسب بی اعتباریک وجهه اجتماعی است ولو آنکه واهی ، خیالی و بی ارزش باشد .از این رو با این نگاه هستی نگر جعلی به پیرامون، از خودمان با هر پس زمینه ای از انسان و حیوان وصخره عکس می گیریم،عروسی و عزا و جنگ و صلح و بالین بیمار هم فرقی ندارد تنها یک عنصر اهمیت وجودی دارد و آنکه تصاویر باید منتشر شوند...